به باغ‌مان دم اردیبهشت جان بدهد
اگر خزان به درختان‌مان امان بدهد
خزان درخت جوان را شبانه كرد عصا
كه مزد كوری و پیری به باغبان بدهد
تو هم درخت جوان! در كنار شاعر باش
كه با غزل به تو آرامش روان بدهد
نمی‌شود كه چشیدن ز میوه‌ات آسان
مگر اشاره تو راه را نشان بدهد
چكد ز كاسه چشمان تو شراب نگاه
كجاست قسمت من دستم استكان بدهد؟
نشسته‌ام سر راهت چنان درخت كهن
مگر غرور نگاهت مرا تكان بدهد
تو می‌روی و پس از تو همیشه تنهایم
خدا نخواست به ما وصل جاودان بدهد